75. Zdjęcia

Ostatnio jestem pod presją pisania postów na blogu. Wcześniej mi się chciało. Dziś mi się nie chce, ale co zrobić jak żona nalega, a mojej kochanej połówce (która rozpieszcza moje podniebienie) się przecież nie odmawia :)

Napiszę więc o tym, że używam ostatnio nowej dystrybucji Linuxa o nazwie Lite 2.0 (Beryl). Skusiłem się i wszystko poszło jak należy - żadnych problemów. Nawet sieć bezprzewodowa zadziałała bez niespodzianek. Podałem tylko hasło i wszystko gotowe. Całość jest minimalistyczna i całkiem sprawnie działa na staruszku.

Ale nie o tym do końca chciałem pisać. Na ostatniej grupie terapeutycznej mieliśmy pokazać dwa dla nas ważne zdjęcia. Od początku wiedziałem co chciałem pokazać. Niestety, jedno zdjęcie zostało w albumie w domu moich rodziców. Z drugim nie miałem najmniejszego problemu, bo dotyczyło naszego ślubu.

Potem zostało już tylko opowiedzieć dlaczego te zdjęcia się wybrało i jakie emocje oraz myśli towarzyszyły nam wtedy i teraz gdy je oglądamy. Takie wspomnienia są bardzo potrzebne dla podkreślenia, że każdy ma jakieś pozytywy w sobie - jak nie z dzieciństwa, to z dorosłego już życia. 

74. Bez grupy

Dziś przypadł dzień bez grupy. Bez pytań i odpowiedzi, bez historii. Czas namysłu w głowie jednak pozostał. Nieubłaganie zbliża się koniec terapii. Sam sobie zadaję pytania i rozmyślam co w tym aspekcie mojego życia zmieniło się, a co pozostało bez zmian.

Z dumą chcę powiedzieć, że wiele się zmieniło - choć często tego nie zauważam na co dzień, bo brak jest jakichś spektakularnych dokonań. Ale patrząc na siebie sprzed kilku miesięcy, w dniu takim jak ten, poznaję siebie samego na nowo. Niby ten sam, ale inny. Wiem, że jest jeszcze kilka spraw do przepracowania, ale i tak bycie na grupie to bardzo dobra decyzja.

Cały czas mam wsparcie w mojej kochanej żonce. Gdyby nie ona na pewno by mi było znacznie trudniej. To ona zazwyczaj prowokuje rozmowy i "zmusza mnie" do dodatkowej pracy w domu. Gdyby jednak ktoś, kto mnie czyta, miał jakieś wątpliwości czy warto poddać się terapii grupowej, to bez chwili zastanowienia powiem, że tak. Jest tylko jeden podstawowy warunek - trzeba się zaangażować.

73. Iron Woman

Ostatnio miałem okazję odprężyć się w kinie. Wybrałem więc coś lekkiego z gatunku fantastyki i akcji. Oglądając już parę miesięcy temu zapowiedź wiedziałem czego mogę się spodziewać. Kino akcji w niedalekiej przyszłości, z wątkiem pętli czasu i oczywiście obcymi najeźdźcami.

Sprawdzona obsada w postaci gwiazdy kina oraz dotąd nieznanej mi aktorki. Emily Blunt, bo o niej mowa, wpasowała się w swoją rolę i stanęła na wysokości zadania. Piękna, silna kobieta, która czasami wybija się na pierwszy plan filmu. Jest łagodna i delikatna, ale aby to odkryć trzeba przeżyć jej historię życia, najlepiej kilka razy. Te same sceny odtwarzane wielokrotnie mogą nas nudzić, a jednak są tak zrobione, że mimo ich przewidywalności chcemy oglądać je na nowo. 

Na skraju jutra to lekkie i przyjemne kino akcji s-f. Polecam dla odprężenia i docenienia jutra.

72. ZUS

Jako jeden z kilku milionów osób w Polsce zostałem zmuszony do tego, aby wybrać mniejsze zło. Całe to zamieszanie dla mnie jest jakimś kompromisem pomiędzy polityką a ekonomią. Jako jeden z wielu dostałem oficjalne pismo z prośbą, abym dokonał wyboru czy moje śmiesznie małe składki na ubezpieczenie emerytalne w całości trafią do ZUS, czy w części nadal będą w OFE.

Jak każdy świadomy (bardziej lub mniej zorientowany w ekonomii) obywatel zastanawiam się nad wyborem. Wiadomo przecież, że nasi ustawodawcy obierają jedną strategię, a potem z niej rezygnują, podczas gdy koszty tych całych zawirowań i tak spadają na nas podatników.

ZUS ma dziurę w budżecie, którą politycy chcą załatać pieniędzmi z OFE. Te ostatnie i tak słabo sobie radzą przynosząc małe zyski dla przyszłych emerytów. Całość pieniędzy z tych wygenerowanych zysków idzie w biurokrację lub do kasy i tak bogatych Polaków.

Z jednej strony mamy problem, który ministrowie chcą jakoś załatać na tę chwilę, bo wkrótce (ze względu na niż demograficzny i emigrację) dojdą kolejne, ale to już pewnie nie za ich kadencji. Z drugiej strony brak konsekwencji i zamknięcie OFE, bo i tak zysków nie przynoszą, gdyż te zjada inflacja i biurokracja.

Ktoś tam na odpowiednim szczeblu pociąga za sznurki władzy, aby ta stanowiła prawo dla tych, którzy na tym bardzo dużo zarobią. Szary Kowalski i tak za trzydzieści lat będzie płakał nad swoją emeryturą - jeśli dożyje lub nie będzie musiał pracować do osiemdziesięciu lat.

71. Nowy miętusek

Już od kilku tygodni do ściągnięcia jest nowa wersja miętowego systemu operacyjnego. Linux Mint w wersji siedemnastej jest systemem o przedłużonym wsparciu technicznym do 2019 roku zgodnie z ideologią Ubuntu LTS. Od wielu lat Mint jest uznawany za bardzo przyjazny użytkownikom. Tak też jest i w tym wydaniu, o czym świadczą statystyki pobrań ze strony śledzącej popularność poszczególnych wersji pingwinka.

Niewielkie wymagania systemowe, atrakcyjny wygląd, bogate źródła darmowego oprogramowania oraz prawie wszystko, co nam potrzeba na starcie, to jedne z kilku zalet tej i poprzednich wersji miętuska. Łatwość obsługi i instalacji oraz szybkość działania to kolejne atuty.

Dla niezdecydowanych - polecam i zachęcam do wypróbowania w trybie live dvd lub usb bez instalacji, a po przeczytaniu o występujących czasami problemach i zrobieniu koniecznie kopii zapasowej ważnych danych do użytkowania na co dzień. Za darmo i w pełni legalnie. Na koniec parę zrzutów ekranu mojej roboty oraz bogata recenzja na jednej z moich ulubionych stron blogowych w tej tematyce.

70. Życie

Moje życie toczy się z różną prędkością. Ale mi to odpowiada. Lubię stan, w którym jest spokój i nic niespodziewanego się nie dzieje. Miałem pisać o Linuxie, ale moja osobista korektorka zastrajkowała i powiedziała, że dosyć tego, więc o tym będzie następnym razem.

Czasami chciałbym napisać coś mądrego i takiego dającego do myślenia, ale często łapię się na tym, że co ja wiem o życiu, aby dawać komuś dobre rady? Sam jestem na terapii i czerpię z niej ile się da, choć powoli widać u mnie zmęczenie materiału. Ciężkie historie opowiadane na grupie budzą we mnie współczucie i chwilę zadumy oraz refleksji nad własnym życiem. Niestety tylko we mnie, bo sami zainteresowani szybko próbują zapomnieć o tym, co się stało i nagle nie odbierają telefonów, czy obiecują zadzwonić i nie dzwonią. 

Daje mi to tylko do myślenia - czy ze mną jest coś nie tak, czy wewnętrzne przekonanie kolegów i koleżanek, że dadzą sobie sami radę jest silniejsze i pomoc z zewnątrz jest im niepotrzebna? Na to oraz inne pytania mogę snuć tylko domysły - chyba że przyjdzie czas, aby się z nimi zmierzyć w cztery oczy.

Zdjęcie - klik